Część wyspiarska Wenecji przez cały rok oblegana jest przez hordy turystów - szacuje się, że przybywa ich tutaj ponad 20 mln rocznie! Większość z nich przyjeżdża tutaj tylko na jeden dzień, na tzw. "city break" i odwiedza najbardziej popularne atrakcje Wenecji. Jednodniówki są fajną opcją dla osób, które nie mają dużo wolnego czasu na podróże, dlatego w kolejnych notkach o mieście chcielibyśmy Wam opowiedzieć na dwa sposoby. W pierwszym ujęciu pokażemy tzw. "must-see" Wenecji, co trzeba zobaczyć - idealnie na jeden dzień podróży. Potem napiszemy o trochę mniej odkrytych lokacjach (chociaż ciężko tak mówić o mieście, do którego przyjeżdża tylu turystów), ale również wartych odwiedzenia, idealnych na drugi dzień wycieczki w Wenecji. W takim razie zaczynamy!
Na brzegach Kanału umiejscowione są najbardziej dostojne kamienice w mieście, których fasady i główne wejścia skierowane są w stronę wody. Przejażdżka vaporetto po Canal Grande jest niezapomnianym przeżyciem. Wijąca się przez całe miasto arteria łączy ze sobą dawne i współczesne główne ośrodki życia Wenecji: dworzec kolejowy, dzielnicę handlową Rialto i religijno-państwowe centrum przy Piazza San Marco. Dawniej Canal Grande pełnił rolę portu i głównej drogi handlowej. W XVI w. utracił on znaczenie portowe, a na jego brzegach bogate rodziny wenecjan zaczęły budować swoje reprezentacyjne pałace. Architektura wzdłuż Canal Grande pochodzi z różnych okresów: gotyku, renesansu, baroku, wyrażonych w weneckim stylu. Wiele pałaców można zobaczyć tylko od strony wody, ponieważ ich tylna część ginie w zabudowie innych kamienic i wąskich uliczek. Najsłynniejsze z nich to Ca'd'Oro, Ca'Pesaro, Palazzo Barbaro, Palazzo Cavalli Franchetti i wiele innych.
Niesamowite wrażenie zrobiła na nas organizacja życia publicznego w nietypowych i dość trudnych warunkach transportowych, które panują w Wenecji. Na Kanale zawsze panuje bardzo duży ruch. Gondole wycieczkowe, mniejsze i większe łodzie transportowe oraz duże tramwaje miejskie mijają się przepływając blisko siebie. Policja, pogotowie, czy straż pożarna oczywiście również porusza się na łódkach! Dla lepszego porządku ruch jest prawostronny.
Nad Canal Grande przerzucone są cztery mosty, a najsłynniejszy z nich to Ponte di Rialto (Most Rialto).
Canale Grande
Większość turystów rozpoczynających swoją podróż po wyspiarskiej części Wenecji wysiada z pociągu linii Trenitalia na dworcu Santa Lucia i wychodzi głównymi schodami, gdzie rozpościera się szeroka perspektywa na słynny Canale Grande, czyli najdłuższą arterię wodną Wenecji (3,8 km). Jest to jedyna w swoim rodzaju atrakcja turystyczna. Najlepiej przepłynąć Kanał tramwajem wodnym (vaporetto), wsiadając właśnie przy dworcu, a wysiadając przy placu św. Marka (Piazza San Marco).Na brzegach Kanału umiejscowione są najbardziej dostojne kamienice w mieście, których fasady i główne wejścia skierowane są w stronę wody. Przejażdżka vaporetto po Canal Grande jest niezapomnianym przeżyciem. Wijąca się przez całe miasto arteria łączy ze sobą dawne i współczesne główne ośrodki życia Wenecji: dworzec kolejowy, dzielnicę handlową Rialto i religijno-państwowe centrum przy Piazza San Marco. Dawniej Canal Grande pełnił rolę portu i głównej drogi handlowej. W XVI w. utracił on znaczenie portowe, a na jego brzegach bogate rodziny wenecjan zaczęły budować swoje reprezentacyjne pałace. Architektura wzdłuż Canal Grande pochodzi z różnych okresów: gotyku, renesansu, baroku, wyrażonych w weneckim stylu. Wiele pałaców można zobaczyć tylko od strony wody, ponieważ ich tylna część ginie w zabudowie innych kamienic i wąskich uliczek. Najsłynniejsze z nich to Ca'd'Oro, Ca'Pesaro, Palazzo Barbaro, Palazzo Cavalli Franchetti i wiele innych.
Niesamowite wrażenie zrobiła na nas organizacja życia publicznego w nietypowych i dość trudnych warunkach transportowych, które panują w Wenecji. Na Kanale zawsze panuje bardzo duży ruch. Gondole wycieczkowe, mniejsze i większe łodzie transportowe oraz duże tramwaje miejskie mijają się przepływając blisko siebie. Policja, pogotowie, czy straż pożarna oczywiście również porusza się na łódkach! Dla lepszego porządku ruch jest prawostronny.
Nad Canal Grande przerzucone są cztery mosty, a najsłynniejszy z nich to Ponte di Rialto (Most Rialto).
Most Rialto
Do 1854 r. most Rialto był jedynym mostem na Canal Grande. Jest przerzucony nad wodą na wysokości 7,5 m w najwęższym miejscu kanału. Dzięki tej wysokości mogły przepływać pod nim statki. Rialto i jego okolice dawniej stanowiły centrum handlowe Wenecji. Na samym moście znajduje się obecnie wiele sklepików i kramów, a stojąc u jego krawędzi można obserwować życie Canal Grande z góry.Plac św. Marka
Płynąc dalej na południe Canal Grande docieramy do najważniejszego miejsca Wenecji - do Placu św. Marka. Jest on głównym placem Wenecji i jednym z najbardziej rozpoznawalnych placów na świecie. Charakterystycznym widokiem są tutaj wielojęzyczne tłumy turystów, stada gołębi i gwarne kawiarnie pod portykami. Oczywiście na plac można dostać się pieszo, spacerkiem z samego dworca Santa Lucia, przechodząc przez wiele malutkich mosteczków rozpostartych nad kanałami. Polecamy w jedną stronę przepłynąć się Canal Grande, a następnie powrotną drogę przewędrować pieszo. Ale uwaga, Wenecja pełna jest wąskich uliczek wzdłuż wysokich kamienic, dlatego spacerując należy z uwagą patrzeć na znaki, wskazujące drogę do najważniejszych miejsc, inaczej bardzo łatwo się zgubić!
Ale wracając do placu św. Marka. Stojące przy ogromnym placu budowle to prawdziwe skarby sztuki. Najważniejsze z nich to oczywiście Bazylika św. Marka i Pałac Dożów. Nad Piazza góruje słynna dzwonnica św. Marka (Campanile di San Marco). Jak łatwo zauważyć, św. Marek jako patron miasta jest tutaj wszechobecny. A wiąże się z nim ciekawa historia. Wenecja jako jedno z niewielu miast Italii nie miała starożytnego rodowodu. Antyczne korzenie oznaczały prestiż, dlatego wenecjanie postanowili postarać się o nie innymi sposobami. Stąd w 828 r. ciało św. Marka zostało przez nich wykradzione z Aleksandrii. Podobno przewieźli je ukrywając przed muzułmanami w transporcie wieprzowiny, po czym uczynili ze świętego patrona swojego miasta.
Ale wracając do placu św. Marka. Stojące przy ogromnym placu budowle to prawdziwe skarby sztuki. Najważniejsze z nich to oczywiście Bazylika św. Marka i Pałac Dożów. Nad Piazza góruje słynna dzwonnica św. Marka (Campanile di San Marco). Jak łatwo zauważyć, św. Marek jako patron miasta jest tutaj wszechobecny. A wiąże się z nim ciekawa historia. Wenecja jako jedno z niewielu miast Italii nie miała starożytnego rodowodu. Antyczne korzenie oznaczały prestiż, dlatego wenecjanie postanowili postarać się o nie innymi sposobami. Stąd w 828 r. ciało św. Marka zostało przez nich wykradzione z Aleksandrii. Podobno przewieźli je ukrywając przed muzułmanami w transporcie wieprzowiny, po czym uczynili ze świętego patrona swojego miasta.
Część placu schodząca w stronę wody nosi nazwę Piazzetta San Marco. Stoją tutaj dwie kolumny: na jednej wznosi się rzeźba lwa św. Marka, a na drugiej - pomnik św. Teodora, pierwszego patrona miasta. Skrzydlaty lew stał się także symbolem Wenecji, od XII w. znajduje się w jej herbie.
Bazylika św. Marka
Na Piazza San Marco wzrok przykuwa pięć kopuł stojącej tu bazyliki. To jeden z najświetniejszych zabytków Wenecji, symboliczny skarb sztuki bizantyńskiej we Włoszech. Ciało św. Marka w 1094 r. zostało uroczyście złożone w krypcie pod ołtarzem. Budowę bazyliki rozpoczęto właśnie w celu złożenia w niej ciała św. Marka. Kościół szybko stał się centrum życia religijnego i politycznego Wenecji. Przez wiele wieków był prywatną kaplicą dożów. Przed jej ołtarzem przyszli rządzący otrzymywali nominacje i insygnia władzy.
Pierwszy kontakt z architekturą bazyliki to spojrzenie na jej oryginalną fasadę. Zbudowana jest ona z pięciu arkad. Na całej długości przecina ją taras z balustradą. Można z niego podziwiać cały plac. Część poniżej tarasu zdobiona jest kolumnami, rzeźbami oraz mozaikami. Nad środkową arkadą górują rzeźby czterech koni. Są to kopie oryginałów umieszczonych w Muzeum św. Marka wewnątrz bazyliki. Oryginalne rzeźby są jednym z wielu łupów zagrabionych przez wenecjan z Konstantynopola podczas IV krucjaty.
O wnętrzu Bazyliki nie będziemy dużo pisać, ponieważ nie mamy zdjęć, które moglibyśmy Wam pokazać, ze względu na całkowity zakaz robienia zdjęć we wnętrzu. Możemy powiedzieć, że jest dość mroczne, nawy są słabo oświetlone, a ściany pokryte przepiękną złotą mozaiką zbudowaną z tysięcy malutkich płytek. Jedynie szeroki snop światła przechodzący przez przednie wielkie okna oświetlają wnętrze. Wszystko to tworzy niesamowity klimat. Do Bazyliki wejście jest darmowe. Ale niestety z większym plecakiem lub torbą nie zostaniemy wpuszczeni przez ochroniarzy. Skierują nas oni od razu do miejsca, które działa jako szatnia dla turystów (na lewo od wejścia głównego, w wąskiej uliczce). No i oczywiście przygotujcie się na kolejki przed wejściem do Bazyliki. Ludzi tu zawsze dostatek.
O wnętrzu Bazyliki nie będziemy dużo pisać, ponieważ nie mamy zdjęć, które moglibyśmy Wam pokazać, ze względu na całkowity zakaz robienia zdjęć we wnętrzu. Możemy powiedzieć, że jest dość mroczne, nawy są słabo oświetlone, a ściany pokryte przepiękną złotą mozaiką zbudowaną z tysięcy malutkich płytek. Jedynie szeroki snop światła przechodzący przez przednie wielkie okna oświetlają wnętrze. Wszystko to tworzy niesamowity klimat. Do Bazyliki wejście jest darmowe. Ale niestety z większym plecakiem lub torbą nie zostaniemy wpuszczeni przez ochroniarzy. Skierują nas oni od razu do miejsca, które działa jako szatnia dla turystów (na lewo od wejścia głównego, w wąskiej uliczce). No i oczywiście przygotujcie się na kolejki przed wejściem do Bazyliki. Ludzi tu zawsze dostatek.
 |
| Źródło: https://www.venetoinside.com/ |
Dzwonnica św. Marka
Górująca nad Placem św. Marka Campanile jest charakterystycznym punktem orientacyjnym miasta. Wizyta na tarasie widokowym 99-metrowej wieży w pogodny dzień pozwala podziwiać niezwykłą panoramę Wenecji oraz laguny. A jak traficie na zachód słońca - coś pięknego. Na dowód tego pokazujemy Wam zdjęcia:
Pałac Dożów
Pałac Dożów (Palazzo Ducale) jest najwspanialszym przykładem weneckiego gotyku. Jego fasada zachwyca elegancją i lekkością: arkadowy portyk na parterze dopełnia piękna loggia na piętrze. Ścianę nad loggią zdobi geometryczny wzór z białego i różowego kamienia. Ta kolorystyka o zachodzie słońca nadaje pałacowi przepiękny różowo-złoty odcień. Pałac pełnił rolę rezydencji dożów oraz siedziby instytucji Republiki Weneckiej m.in. Wielkiej Rady. Tutaj toczyło się życie polityczne Wenecji: koronowano dożów, ustanawiano prawa, sądzono przestępców.
Pałac Dożów można zwiedzać, jednak jest jedno ale. Cena biletu wstępu jest skromnie mówiąc... wysoka. Jest to związane z mało komfortowym dla turystów zabiegiem łączenia kilku miejsc, dla których zakupiony bilet jest biletem wstępu. Tutaj kupując wejściówkę za 20 euro (sic!) możemy wejść do Pałacu Dożów, Sale Monumentali Biblioteki Marcjańskiej, Museo Correr i Museo Archeologico Nazionale. Trzy ostatnie miejsca znajdują się w południowej części Placu św. Marka. My odwiedziliśmy pierwsze dwa miejsca, choć żeby dojść do Sal Biblioteki trzeba przejść całe muzea poświęcone historii Wenecji z dużą kolekcją sztuki i eksponatów. We wnętrzu znajduje się hol z przepięknym sufitem pokryty malowidłami Tycjana.
Jednak skupmy się na Pałacu Dożów. Powiemy Wam szczerze, że za tą cenę trochę byliśmy rozczarowani. Mogło to wynikać również z tego, że widzieliśmy już wiele podobnych wnętrz pałacowych. Jednak jest tutaj też kilka pomieszczeń perełek. Na samym początku zwiedzania, do wejścia na piętro służą bogato zdobione Scala d'Oro (Złote Schody). A jeśli chodzi o wnętrza pałacowe to duże wrażenie zrobiła na nas ogromna sala Wielkiej Rady (Sala del Maggior Consiglio), cała obwieszona malowidłami, w tym niesamowitym freskiem Tintoretta "Raj".
Budynkiem sąsiadującym z Pałacem Dożów jest więzienie, które również można zwiedzać. Aby do niego dotrzeć czeka nas przejście słynnym Mostem Westchnień (Ponte dei Sospiri). Jest to mały obudowany mostek wiszący nad wąskim kanałem, który swoją nazwę wziął nie od jak się często uważa westchnień zakochanych, ale od więźniów, którzy patrząc przez jego okienka na Wenecję ostatni raz, wzdychali nad swoim losem. Widok jaki ów więzień mógł mieć widzicie na jednym ze zdjęć poniżej.
Jeżeli dysponujecie tylko jednym dniem na Wenecję powyższe miejsca to obowiązkowe punkty, które powinny znaleźć się w Waszym planie wycieczki. Jednak będzie to trasa najbardziej klasyczna z możliwych, którą przemierza przeciętny turysta w tym mieście. Jeśli macie jednak trochę więcej czasu na Wenecję (spokojnie wystarczy jeden dodatkowy dzień) to można zgłębić mniej uczęszczane zakamarki miasta i zastanowić się nad problemami z jakimi się boryka. Ale o tym w następnej notce.
Informacje praktyczne:
Bazylika św. Marka - godziny otwarcia: różne w zależności od okresu; ceny biletów: wejście do bazyliki jest darmowe, wyjątkiem są Muzeum św. Marka, podejście do ołtarza głównego i taras widokowy.
Muzeum św. Marka - godziny otwarcia: 9:45 - 16:45; ceny biletów: normalny - 5 €, ulgowy - 2,50 € (tylko dla grup powyżej 25. osób).
Pala d'oro (ołtarz główny) - godziny otwarcia: różne w zależności od okresu; ceny biletów: normalny - 2 €, ulgowy - 1 € (tylko dla grup powyżej 25. osób).
Taras widokowy - godziny otwarcia: różne w zależności od okresu; ceny biletów: normalny - 3 €, ulgowy - 1,50 € (tylko dla grup powyżej 25. osób).
Więcej informacji na stronie.
Dzwonnica św. Marka - godziny otwarcia: różne w zależności od okresu, najlepiej sprawdzić na stronie ; ceny biletów: normalny - 8 €, ulgowy - 4 € (tylko dla grup powyżej 25. osób). Więcej informacji na stronie.
Pałac Dożów - godziny otwarcia: listopad - marzec 8:30-17:30, kwiecień - październik 8:30-19:00; ceny biletów: normalny - 20 €, ulgowy - 13 €. Więcej informacji na stronie.
0 komentarze